Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Η Πεντηκοστή και ο μεγάλος άγνωστος...!


Του Κώστα Νούση,
Θεολόγου - Φιλολόγου ΑΠΘ

Τι πραγματικά λείπει από τον άνθρωπο; Τι εξηγεί και τον ερμηνεύει; Τι όντως τον πληροί και τον αναπαύει; Πού βρίσκεται η χαρά και η αληθινή του ευτυχία; Ή, μάλλον, υπάρχει αυτό το μέγεθος; Υπάρχει άραγε μια σταθερή αλήθεια και απάντηση για το αναρίθμητο σμήνος των αποριών που διατρέχουν την ανθρωπότητα διαχρονικά; Τι ή ποιος τελικά είναι η αρχή και το τέλος μας, ο σκοπός και το νόημα το δικό μας και των άπειρων όντων που μας περιβάλλουν;
Ναι, υπάρχει όντως κάτι που νοηματοδοτεί, ερμηνεύει και ζωογονεί τα πάντα. Είναι ο μεγάλος άγνωστος, ο μυστικός επισκέπτης και αφανής ευεργέτης του σύμπαντος. Είναι το Πνεύμα το Άγιον, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, Αυτός που μας έπλασε και μας κρατάει αιώνια στο είναι, στη ζωή. Είναι Αυτός που μας αγαπάει περισσότερο από τον εαυτό μας, που μας συνέλαβε στο νου του προαιωνίως και εγχρόνως μας έκτισε από το μηδέν ως τα πιο λατρεμένα και προνομιούχα του παιδιά με το μεγάλο δώρο να είμαστε και να γίνουμε όπως Αυτός.
Ποιο είναι το Πνεύμα; Είναι μια απλή δύναμη; Μια απρόσωπη οντότητα; Μια απρόσιτη ή εκκεντρική ύπαρξη που έτυχε, καλώς ή κακώς, να είναι η αρχή των όντων και το πιο ισχυρό Ον; Όχι, τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Αντιθέτως, είναι ο ταπεινός Παράκλητος, ο πλέον αγαθός και απλός Θεός του κόσμου, που εποίησε τα πάντα μέσα από μια «καρδιά» γεμάτη ζεστασιά και έρωτα προς όλους και όλα. Δεν είναι μια ψιλή δύναμη ή διάσταση του σύμπαντος, αν και Αυτός είναι ο δημιουργός κάθε αντίστοιχης πραγματικότητας. Δεν είναι μια ψυχρή ενέργεια που διατρέχει τη συμπαντική απειρότητα, αν και Αυτός είναι η πηγή κάθε ενέργειας που γνωρίζουμε ή θα γνωρίσουμε. Είναι ένα Πρόσωπο. Και για αυτό είναι κάποιος με τον οποίο μόνον ένας τρόπος γνώσης και επαφής υπάρχει: αυτός της σχέσης, της διαπροσωπικής περίπτυξης σε ένα ευρύ φάσμα από αυτό της γαμικής συνάφειας έως και της αιώνιας κολαστικής διάζευξης.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Η Σχέση της Δημιουργίας του Σύμπαντος με την παρατήρηση



Από τον Παρασκευά Λιβάνη,
Φυσικό


Εισαγωγή
       Ο τίτλος του άρθρου «Η σχέση της δημιουργίας του Σύμπαντος με την παρατήρηση» δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα θέμα μεταφυσικής. Όμως, όπως θα φανεί από τις λεπτομέρειες, πρόκειται για ένα θέμα, καθαρά Φυσικής. Η Φυσική και η μεταφυσική έχουν ένα κοινό σκοπό, να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη φύση και τους νόμους που τη διέπουν. H Φυσική χρησιμοποιεί την παρατήρηση και τα πειράματα. H μεταφυσική είναι η άγνωστη Φυσική. Χρησιμοποιεί, εκτός από τη λογική, και τη διαίσθηση. H μεταφυσική ερευνά και το υλικό Σύμπαν αλλά και τον εσωτερικό νοητικό και υπερνοητικό κόσμο. Το θέμα του άρθρου θα συζητηθεί με λογικούς συλλογισμούς από την επιστήμη του μικρόκοσμου, την Κβαντομηχανική καθώς και με ερμηνείες από αντίστοιχα πειράματα.

Η παρατήρηση επηρεάζει τα φαινόμενα
       Οι φυσικοί στην αρχή του εικοστού αιώνα, μελέτησαν τις κινήσεις των σωματιδίων της ύλης. Από τις παρατηρήσεις και τα πειράματα τους δημιουργήθηκε η επιστήμη του μικρόκοσμου, η Κβαντομηχανική. Μέχρι τότε, επικρατούσε η αιτιοκρατία και το μηχανιστικό μοντέλο της φύσης. Τα πειράματα όμως της Κβαντομηχανικής έδιναν διαφορετικά αποτελέσματα με τις ίδιες συνθήκες. Δηλαδή, καταργούσαν την αιτιοκρατία και το μηχανιστικό μοντέλο της φύσης. Αυτό γιά τους φυσικούς ήταν ένα μυστήριο. Η λύση του μυστηρίου ήρθε από τον Werner Karl Heisenberg, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η παρατήρηση των σωματιδίων από ένα ον με συνείδηση, τα επηρεάζει και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το αποφύγουμε αυτό.

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Αληθώς ανελήφθη

Η Ανάληψη του Κυρίου

Του Ελευθέριου Βάσσου,
Θεολόγου - Φιλολόγου

Στην αποκαλυπτική εποχή μας τα αμείλικτα ερωτήματα δε χωρούν αναβολές. Γιατί ο Αναστημένος Ιησούς Χριστός αναλήφθηκε στον ουρανό; Γιατί απομακρύνθηκε από κοντά μας και δεν παρέμενε αενάως στη γη; Θα ήταν εδώ για τον καθένα «και εκ πασών των θλίψεών μου έσωσέ με»1. Θα μιλούσε και θα θαυματουργούσε ακόμα. Θα Τον γνώριζαν όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών. Θα Τον βλέπαμε σε απευθείας μετάδοση! Κι όμως, Αυτός επιλέγει να αποστασιοποιηθεί από το ιστορικό παρόν ως φυσική Θεανθρώπινη παρουσία.
    Αν ο Αναστάς εκ νεκρών παρέμενε αδιαταράκτως αιώνια επί της γης, θα γινόταν ο απόλυτος οικουμενικός δικτάτορας. Σαν κι αυτόν που παρουσιάζουν η παπική κοσμοκρατορία, οι προτεσταντικές αεροηθικολογίες, οι παλαιοημερολογίτικες δαιμονολογίες. Θα επαλήθευε νοοτροπίες, όπως η ραβινική αλαζονεία, ο κορανικός ολοκληρωτισμός, η γιογκική αυτοεκμηδένιση, η νιρβανική αφασία, οι φιλοσοφικοθρησκευτικές ουτοπίες, οι παραψυχολογικές νευρώσεις και ο φιλαθλητικός πρωτογονισμός. Θεωρητικός σύμμαχος της καπιταλοσοσιαλιστικής - ιδεολογικής - τρομοκρατίας. Παρόμοιος με ορισμένες τάσεις παραχάραξης της ορθόδοξης εμπειρικής θεολογίας.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

"Ο βρεφικός θρήνος..." (Μια αληθινή ιστορία)

του π.Θωμά Ανδρέου,

Σ’ έναν ναό των Αθηνών, περιγράφηκε η ιστορία αυτή. Μέσα από το μυστήριο της εξομολογήσεως ζωντάνεψε ο χρόνος , οι θύμισες έγιναν δάκρυα μετανοίας για έναν άνθρωπο, που επί πενήντα συναπτά έτη βρισκόταν αναμέσο της φλογός της συνειδήσεως, φλογός η οποία άσβεστος κατέκαιε επί μισόν αιώνα την τεταραγμένην ψυχήν. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, είναι ο ίδιος του ο εαυτός… Ας αφήσουμε την εξέλιξη της διηγήσεως και ας σταθούμε σιωπηλοί έναντι μιας θλιβεράς αληθινής ιστορίας, από αυτές που μόνον η ιδία η ζωή μπορεί να παραστήσει…
-Πάτερ, σας παρακαλώ θερμώς, να με δεχθείτε να εξομολογηθώ !
Μία ηλικιωμένη κυρία ογδοηκοντούτης, με παρακλητικό πλην επίμονον βλέμμα, ζητούσε από τον Ιερέα να την ακούσει. Ζητούσε να δεχθεί το βάλσαμον της παρηγορίας , καθ’ ον τρόπον εδέχθει την ενστάλαξη ελαίου και οίνου επί των αιμοροούντων πληγών του, ο δυστυχής της ευαγγελικής παραβολής άνθρωπος ο εμπεσών εις τους ληστάς , υπό του καλού Σαμαρείτου. Ο Ιερεύς, αμέσως  εφόρεσε το Ιερόν επιτραχείλιον, τον ποταμόν της Θείας Χάριτος και του ελέους του Θεού, εις τους ανθρώπους. Αφού εκάθισαν αντικριστά, η σεβασμία κυρία ξεκίνησε να διηγείται διακόπτουσα μόνον την διήγησιν της, για να ακουσθεί ένας βαθύς αναστεναγμός, επισφράγισμα οδυνηρόν του πόνου της ψυχής της.
-Πάτερ, είμαι ογδόντα ετών. Βρίσκομαι πλέον στην δύση της ζωής μου… Αισθάνομαι πως το τέλος εγγίζει, δεν θέλω να φύγω με ένα κρίμα που για πενήντα ολόκληρα χρόνια βασανίζει την ψυχή μου. Κρίμα δυσβάστακτον που ουδέποτε και σε κανέναν μέχρι σήμερα εκμυστηρεύτηκα.  Η ιστορία που θα σας διηγηθώ, έγινε αιτία για πενήντα χρόνια να καίγομαι στην φλόγα της συνειδήσεως μου. Να ξυπνώ τα βράδια από ένα βρεφικό κλάμα, έναν ατέλειωτο θρήνο που ηχεί μέσα στα αυτιά μου .
Στην ζωή μου, άκουσα πολλές φορές βρέφη να κλαίνε. Ποτέ ξανά όμως έτσι….