Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Ας ζήσουμε τον "μύθο"...


Οι ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι και μέρες παραμυθιών. 
Τα παραμύθια που ακούγαμε όταν ήμασταν παιδιά, φανερώνουν την αιώνια δίψα του ανθρώπου να βγει από τα όρια της φύσης, του χρόνου και του τόπου. Να πετάξει...
Με την αγάπη μπορεί να γίνει ο "μύθος" πραγματικότητα. 
Τη νέα χρονιά ας ζήσουμε τον "μύθο".
Χρόνια Πολλά! Καλή χρονιά!

Χρήστος Γκουνέλας
Θεολόγος
Διαχειριστής του Ιστολογίου

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Συμβαδίζει άραγε ο Χριστός με το έθνος;


Του Χρήστου Γκουνέλα
Θεολόγου

Ένα από τα θέματα που έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα όλο και πιο πυκνά πλέον είναι η σχέση Εκκλησίας και Έθνους στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια σχέση που μας έρχεται από πολύ παλιά, από τότε που Αυτοκράτορες του Βυζαντίου χρησιμοποιούσαν και τη χριστιανική πίστη για να ενώνουν (συνήθως) την Αυτοκρατορία. Η σχέση εισήλθε σε νέα φάση όταν - ένεκα ιστορικής ανάγκης - η Εκκλησία κλήθηκε να διαδραματίσει εθναρχικό ρόλο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Ωστόσο, με τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (και άλλων εθνικών κρατών στην Ευρώπη) η σχέση των δύο θεσμών, Εκκλησίας και Έθνους, συνεχίστηκε σε διάφορα επίπεδα και με πολλούς τρόπους έως και σήμερα και για πολλά ακόμη χρόνια. Τίθεται όμως το ερώτημα για το αν ο ένας Χριστός και η μία Εκκλησία Του εγκλωβίζεται σε έθνη, κράτη, φυλές κλπ.

Η απάντηση ασφαλώς δόθηκε ήδη από τα πρώτα χρόνια (και στα κατοπινά) ύπαρξης της Εκκλησίας, όταν ο απόστολος Παύλος κήρυξε στην τότε Οικουμένη τον Χριστό. Όχι λοιπόν, ο Χριστός δεν μπορεί να εγκλωβιστεί ή να «διαμελισθεί». Μπορεί να ενώσει ένα έθνος ο Χριστός (σαρκούμενος ποικιλότροπα), τη στιγμή όμως που ταυτόχρονα (βάσει της διφυσιτικής ορθόδοξης σχοινοβασίας) θα το ενώνει και με όλα τα υπόλοιπα και δεν θα χρησιμοποιείται το όνομά Του για να χωριστεί το ένα έθνος από το άλλο (υπάρχει, βεβαίως, ιστορικά και η εκδοχή να χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού πολλά έθνη ταυτόχρονα και για ιδίους λόγους το καθένα!). Ο Χριστός όμως είναι Αυτός που, κατά την πίστη της Εκκλησίας, συνέχει όλη την κτίση, όλα τα έθνη, όλα τα κράτη: είναι ο Δημιουργός Λόγος.

Η χρήση, λοιπόν, της Εκκλησίας και του ονόματος του Χριστού εκ μέρους των εκάστοτε πολιτικών

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Όλοι μαζί, φιλάνθρωποι και φιλόπτωχοι


Όλοι μαζί, φιλάνθρωποι και φιλόπτωχοι

Η νεκρανάσταση του πολιτικού και κοινωνικού τραγουδιού συμβαίνει, τελικά, εκτός από τις συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις και σε φιλανθρωπικές συναυλίες.  Το «παράνομο» κάποτε τραγούδι, ακόμη και  τραγουδισμένο τώρα από τους ίδιους τους συνθέτες του και τραγουδιστές, έγινε νόμιμο καθόλα. Τότε η ζωή έγινε τραγούδι. Και ήταν  όντως «παρανομία» να ζητάς κοινωνική δικαιοσύνη. Τώρα έμεινε το τραγούδι εκείνο χωρίς τη ζωή όμως. Το τραγούδι σαν ένα συναίσθημα της στιγμής που χάνεται μαζί με τον ήχο του στίχου και της μουσικής.

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Πάσχα 2017


Το φως του ήλιου παρέχεται αφειδώλευτα προς όλους μας, δικαίους και αδίκους. Δεν φτάνει όμως στην καρδιά μας. Το έτερο Φως του έτερου Ήλιου, αυτού που ανέτειλε από τον κενό τάφο, έρχεται ζητώντας να εισχωρήσει για να φωτίσει τις καρδιές όλων μας, να τις ανάψει, να τις ζεστάνει, να τις κάψει. Μια μικρή μυστική χαραμάδα ίσως να αρκεί… αφού «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».
Χριστός Ανέστη!

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Ο απρόβλεπτος Θεός και η μωρία του Σταυρού Του


Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο η λογική του ανθρώπου αντιλαμβάνεται τον Σταυρό του Χριστού ως μωρία και σκάνδαλο. Πώς είναι δυνατόν ο πανίσχυρος Θεός να σταυρώνεται από το πλάσμα Του; Τι είδους Θεός είναι αυτός που εκουσίως ανεβαίνει στον σταυρό; Πώς μπορεί αυτός ο αδύναμος, σταυρωμένος Θεός να σώσει τον άνθρωπο;
Και όμως αυτός είναι Θεός. Αυτός που έρχεται, που τρέχει (θέω/ τρέχω) να πάρει τη θέση του ανθρώπου στην οδύνη και τραγικότητα της ανθρωπότητάς του. Ο Θεός δεν παραμένει υπερβατικός, στατικός, που κατοικεί μακριά στον ουρανό και από εκεί αγναντεύει απλά τη δημιουργία του μέσα στη φθορά της. Ο Υιός του Θεού κινείται ως φύσει αεικίνητος και γίνεται Υιός του ανθρώπου. Εισβάλλει αθόρυβα στην ανθρώπινη ζωή, γίνεται ιστορικό πρόσωπο με σάρκα και οστά για να σώσει τον άνθρωπο εντός της ιστορίας μέσα από τον δικό του Σταυρό της αυτοπαραίτησης.