Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Συμβαδίζει άραγε ο Χριστός με το έθνος;


Του Χρήστου Γκουνέλα
Θεολόγου

Ένα από τα θέματα που έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα όλο και πιο πυκνά πλέον είναι η σχέση Εκκλησίας και Έθνους στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια σχέση που μας έρχεται από πολύ παλιά, από τότε που Αυτοκράτορες του Βυζαντίου χρησιμοποιούσαν και τη χριστιανική πίστη για να ενώνουν (συνήθως) την Αυτοκρατορία. Η σχέση εισήλθε σε νέα φάση όταν - ένεκα ιστορικής ανάγκης - η Εκκλησία κλήθηκε να διαδραματίσει εθναρχικό ρόλο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Ωστόσο, με τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (και άλλων εθνικών κρατών στην Ευρώπη) η σχέση των δύο θεσμών, Εκκλησίας και Έθνους, συνεχίστηκε σε διάφορα επίπεδα και με πολλούς τρόπους έως και σήμερα και για πολλά ακόμη χρόνια. Τίθεται όμως το ερώτημα για το αν ο ένας Χριστός και η μία Εκκλησία Του εγκλωβίζεται σε έθνη, κράτη, φυλές κλπ.

Η απάντηση ασφαλώς δόθηκε ήδη από τα πρώτα χρόνια (και στα κατοπινά) ύπαρξης της Εκκλησίας, όταν ο απόστολος Παύλος κήρυξε στην τότε Οικουμένη τον Χριστό. Όχι λοιπόν, ο Χριστός δεν μπορεί να εγκλωβιστεί ή να «διαμελισθεί». Μπορεί να ενώσει ένα έθνος ο Χριστός (σαρκούμενος ποικιλότροπα), τη στιγμή όμως που ταυτόχρονα (βάσει της διφυσιτικής ορθόδοξης σχοινοβασίας) θα το ενώνει και με όλα τα υπόλοιπα και δεν θα χρησιμοποιείται το όνομά Του για να χωριστεί το ένα έθνος από το άλλο (υπάρχει, βεβαίως, ιστορικά και η εκδοχή να χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού πολλά έθνη ταυτόχρονα και για ιδίους λόγους το καθένα!). Ο Χριστός όμως είναι Αυτός που, κατά την πίστη της Εκκλησίας, συνέχει όλη την κτίση, όλα τα έθνη, όλα τα κράτη: είναι ο Δημιουργός Λόγος.

Η χρήση, λοιπόν, της Εκκλησίας και του ονόματος του Χριστού εκ μέρους των εκάστοτε πολιτικών