Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Η αίσθηση του χρόνου - Ευχές


Η ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου έχει να κάνει άμεσα με τη σχέση μας με τα πρόσωπα και τα πράγματα. Όσο περισσότερο σχετιζόμαστε αληθινά με αυτά, τόσο η αίσθηση του χρόνου - και τελικά ο ίδιος ο χρόνος - καταργείται. Αντίθετα, όσο η σχέση μας είναι λιγότερο αληθινή, τόσο η αίσθηση του χρόνου γίνεται αδυσώπητη. 
Στη χρονιά που ανατέλλει, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να σχετιστούμε περισσότερο αληθινά με πρόσωπα και πράγματα.

Χρόνια Πολλά! Καλή Χρονιά σε όλους!

Χρήστος Γκουνέλας

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018

Ο θάνατος του Νεογέννητου


Του Χρήστου Γκουνέλα,
Θεολόγου

Ποτέ δεν αγκαλιάστηκε ο θάνατος τόσο από τη ζωή όσο με τη γέννηση του Θεανθρώπου. Οσμή θανάτου είχε η ανθρώπινη ζωή, όταν γεννήθηκε ο Χριστός και την ίδια οσμή πήρε και ο Χριστός με τη γέννησή Του.
Με πολλή σοφία ο αγιογράφος εικονίζει το Νεογέννητο ήδη μέσα σε νεκρική λάρνακα, προεικόνιση του Σταυρικού θανάτου που αναμένει το Θείο Βρέφος. Η ζωή Του μάλιστα κινδυνεύει από την πρώτη μέρα. Ένα Βρέφος που γεννιέται αθόρυβα και ταπεινά, καθίσταται «επικίνδυνο» για τους ηγέτες του κόσμου τούτου.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

Τι γίνεται με τα Θρησκευτικά;




Τι γίνεται με τα Θρησκευτικά;

Πρόκειται για ένα διαχρονικό, πλέον, ερώτημα το οποίο δηλώνει, κατά τη γνώμη μου, τη σύγχυση που επικρατεί σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών στη νεοελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. Το μάθημα έχει διέλθει από πολλά κύματα έως τώρα, με βασικούς πρωταγωνιστές πάντα τους ίδιους: την Πολιτεία, τη διοικούσα Εκκλησία και τις θεολογικές Συλλογικότητες. Το δε κλίμα μεταξύ των εμπλεκόμενων πλευρών, δυστυχώς, σχεδόν πάντα πολωμένο. Ίσως μεταξύ άλλων να πρόκειται για μια ακόμη σύγκρουση μεταξύ «προόδου» και «συντήρησης» με σταθερούς, αλλά και εναλλασσόμενους ρόλους ανάμεσα στα δύο ρεύματα. Διότι «συντηρητικές» απόψεις και πράξεις συναντάς πολλές φορές και στον «προοδευτικό» χώρο και τανάπαλιν.
Επιπλέον, θεωρώ πως το μάθημα των Θρησκευτικών λειτούργησε και χρησιμοποιήθηκε, εκατέρωθεν, στην ιστορική πράξη, ως ένα από τα βαρόμετρα της πολυκύμαντης, επίσης, σχέσης μεταξύ του Κράτους και της Εκκλησίας στην Ελλάδα. Μια μεγάλη κρίση είχε περάσει το μάθημα και τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., με την εισαγωγή τότε των νέων Προγραμμάτων Σπουδών, αλλά και ως απόρροια της γενικής κρίσης των σχέσεων των δύο θεσμών, με αιχμή του δόρατος, βεβαίως, εκείνη την εποχή, την εκκλησιαστική περιουσία.
Τα τελευταία, όμως, χρόνια, είναι κοινή, πιστεύω, η διαπίστωση ότι ζούμε την πιο έντονη έως τώρα