Του Χρήστου Γκουνέλα,
Θεολόγου
Ποτέ δεν αγκαλιάστηκε ο θάνατος τόσο από
τη ζωή όσο με τη γέννηση του Θεανθρώπου. Οσμή θανάτου είχε η ανθρώπινη ζωή,
όταν γεννήθηκε ο Χριστός και την ίδια οσμή πήρε και ο Χριστός με τη γέννησή
Του.
Με πολλή σοφία ο αγιογράφος εικονίζει το Νεογέννητο
ήδη μέσα σε νεκρική λάρνακα, προεικόνιση του Σταυρικού θανάτου που αναμένει το
Θείο Βρέφος. Η ζωή Του μάλιστα κινδυνεύει από την πρώτη μέρα. Ένα Βρέφος που
γεννιέται αθόρυβα και ταπεινά, καθίσταται «επικίνδυνο» για τους ηγέτες του
κόσμου τούτου.
Από τότε μέχρι και σήμερα γεννιέται κάθε
Χριστούγεννα, κάθε μέρα, μέσα μας και έξω μας, ξανά και ξανά το ίδιο Θείο
Βρέφος. Γεννιέται συνεχώς, γιατί συνεχώς πεθαίνει και ανασταίνεται.
Το εμπόριο της Γιορτής (όσο έχει απομείνει
λόγω οικονομικής κρίσης), ο Santa Claus,
το…χαμένο – στις σύγχρονες μέρες - νόημα
των Χριστουγέννων θα απασχολήσει και πάλι τους πιο…βαθυστόχαστους.
