ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Του Ελευθερίου Βάσσου
Θεολόγου - Φιλολόγου

Για τη μετάφραση ή μή του ευαγγελίου,χωρίζει χαώδης απόσταση δύο κόσμους, δύο παράλληλα σύμπαντα, ασύμπτωτα εντελώς μεταξύ τους. 

Ο ένας κόσμος - μεστός κενότητας, αλλοτρίωσης, φθαρτότητας - ταλαιπωρεί πλήθος πιστών και δημιουργεί γενιές απίστων. Με προφανή ανασφάλεια αγκυλώνει κάθε προσπάθεια αγωνίας για τον πραγματικό σημερινό άνθρωπο. Έτσι προσλαμβάνεται η λατρευτική γλώσσα με κορανική απολυτότητα και τα εκκλησιαστικά μυστήρια ως μαγικές τελετές. Οι εκκλησιολογικές παρεκτροπές των παρενοριακών συναθροίσεων θεωρούνται προπύργιο χριστιανικής καθοδήγησης. Το «κουκούλι» από δηλωτικό αποταγής του κόσμου κατάντησε επιδεικτικό ιερατικής ανωτερότητας. Παραμορφώνεται η Θεία Κοινωνία από δώρο του Αναστημένου σε βραβείο ατομικής προσπάθειας. Η εν Χριστώ αγάπη ευτελίζεται από οντολογικό γεγονός σε ηθικό επίτευγμα. Εκφυλίζεται η αρετή από εκχείλιση θείας χάριτος σε καθωσπρεπισμό. Μετατρέπεται η αμαρτία από αδυναμία ελλειπτικής αγάπης σε αγχωτική ενοχή. Εκπίπτει η εντολή από ελεύθερο τόπο συνάντησης με τον Θεό σε νομική διάταξη. Μεταποιείται η υπακοή από μυστήριο αγαπητικής αμοιβαιότητας σε στρατιωτική πειθαρχία. Δηλητηριάζεται η ζωντανή πίστη με νεκρή ιδεολογία (βλέπε ενδεικτικά τις ιεροσυλίες και βαναυσότητες για πολλά έτη κατά του σημερινού επισκόπου μας). Διαστρέφεται η εν Χριστώ ελευθερία από θυσία αγάπης σε αναγκαίο κακό, με συνέπεια την εύκολη πολλές φορές καταπάτησή της (όπως πρόσφατα έκανε διαδικτυακά η ένωση θεολόγων Λάρισας στα θεολογικά κείμενα συναδέλφου). 

Ευτυχώς, υπάρχει και ο άλλος, ο έτερος κόσμος. Πλημμυρίζει νόημα για τη ζωή που νικά το θάνατο. Μπαίνει στον πόνο, στην κούραση, στην αδυναμία του σημερινού ανθρώπου. Λαχταρά να ανακουφίσει, να ξεκουράσει, να συγχωρήσει· γι’ αυτό ξεβολεύεται και ρισκάρει. Εγκαταλείπει τα ενενήντα εννέα πρόβατα, για να βρει με κάθε κόστος το ένα που χάθηκε. Στην Εκκλησία μεταμορφώνεται η όποια κτιστή γλώσσα και η χάρη των Μυστηρίων παρέχεται ανάλογα με την προαίρεση, αυτήν την άπειρη ανθρώπινη ελευθερία. Αυτός ο άλλος, ο έτερος κόσμος αναζητά τρόπους και μέσα να κάνει θελκτικό τον Χριστό ως ένα υπέροχο Ον που μας αγαπά πριν ακόμα υπάρξουμε και θέλει να φτιάξει τη ζωή μας. Είναι ο τρυφερά Ερχόμενος για τον καθένα μας. Τον αποτυπώνει ο νομπελίστας Οδ. Ελύτης: «Πνεύμα που για να το ειδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να ’χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από ’κει μιλάει ο κόσμος. Από ’κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό. Πιο καλά θάλλουν τα λουλούδια στον Επιτάφιο. Μυρίζει έρωτα η εκκλησία. Η ζωή μένει και δεν τελειώνει. Εδώ».

Ε. Β.