Η πασαρέλα των... υποψηφίων

Το είδαμε κατά κόρον, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι τώρα (βουλευτικές, δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές).

Μεγάλη πλειονότητα των υποψηφίων, ακόμη και σε τοπικά συμβούλια, να χρησιμοποιούν όρους life style για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του πολίτη με σκοπό την υφαρπαγή της ψήφου.

Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό το βλέπουμε ήδη έντονα, δυο μήνες περίπου πριν τις εκλογές του Μαΐου.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:  Με έκπληξη και λύπη είδαμε ήδη φωτογραφίες υποψηφίων με...μακιγιαρισμένα πρόσωπα, με λιγότερες άσπρες τρίχες (προϊόντα φωτομοντάζ ή κομμωτριών), να έχουν το σακάκι ανέμελα ριγμένο στους ώμους τους, ή να κάθονται σε... καρέκλα και να τακτοποιούν τα...μανικετόκουμπά τους. Ακόμα πιο λυπηρό είναι το γεγονός όταν πρόκειται για νέους σε ηλικία ανθρώπους - άνδρες και γυναίκες - και νέους στην ενασχόλησή τους με την πολιτική.

Μα, θα πει κάποιος, από αυτό κρίνουμε αρνητικά τους υποψηφίους; Όχι βέβαια, απαντάμε. Αλλά πιστεύουμε ότι, ο υποψήφιος που ζητά την ψήφο των συμπολιτών του, κρίνεται από το λόγο του, την πράξη του, και πάνω απ' όλα την εντιμότητά του, η οποία όμως πάει...περίπατο, όταν με φτιασίδια προσπαθούν να φανούν ελκυστικοί στα μάτια των ψηφοφόρων.

Και επειδή πλησιάζει και το...Πάσχα και για τους υποψηφίους θα είναι δύσκολα, γιατί θα έχουν στο μυαλό τους το σταυρό, φυσικά όχι του Χριστού, αλλά τον...δικό τους σταυρό, θα τους δούμε και πάλι να κάνουν...πασαρέλα και στις εκκλησίες για την άγρευση των σταυρών μην έχοντας ούτε ιερό ούτε όσιο. Το βλέπω και στο χωριό μου, σε μια μικρή κοινωνία! Ναι! Όταν ξαφνικά

γίνονται υποψήφιοι, κατά ένα...περίεργο τρόπο εκφράζουν έντονα και τα θρησκευτικά τους συναισθήματα. Όλη η μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής διοίκησης, στην οποία πολλές φορές εμείς οι ζώντες στην επαρχία ρίχνουμε το ανάθεμα. 

Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά φαινόμενα, που ήδη βλέπουμε προεκλογικά, καταδεικνύουν περίτρανα ότι, στην Ελλάδα της πολυποίκιλης κρίσης, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει τίποτα, αλλά και αυτοί που έπρεπε να διδαχθούν πρώτοι, σφυρίζουν αδιάφορα. Ακόμη και νέοι, εισερχόμενοι στο χώρο της τοπικής ή υπερτοπικής πολιτικής, συνεχίζουν τις ίδιες παλαιοκομματικές μεθόδους που αυτές μας έφτασαν μέχρι εδώ. Μιλούν για ταπεινότητα, και όμως η όλη προεκλογική τους στάση δείχνει εντελώς το αντίθετο.

Δεν είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά τα σημάδια που βλέπουμε δεν είναι ευοίωνα, και ζούμε πάλι μια από τα ίδια. Οψόμεθα...

Χ.Γ.