Όλοι μαζί, φιλάνθρωποι και φιλόπτωχοι

Όλοι μαζί, φιλάνθρωποι και φιλόπτωχοι

Η νεκρανάσταση του πολιτικού και κοινωνικού τραγουδιού συμβαίνει, τελικά, εκτός από τις συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις και σε φιλανθρωπικές συναυλίες.  Το «παράνομο» κάποτε τραγούδι, ακόμη και  τραγουδισμένο τώρα από τους ίδιους τους συνθέτες του και τραγουδιστές, έγινε νόμιμο καθόλα. Τότε η ζωή έγινε τραγούδι. Και ήταν  όντως «παρανομία» να ζητάς κοινωνική δικαιοσύνη. Τώρα έμεινε το τραγούδι εκείνο χωρίς τη ζωή όμως. Το τραγούδι σαν ένα συναίσθημα της στιγμής που χάνεται μαζί με τον ήχο του στίχου και της μουσικής.

Αφορμή η φιλανθρωπία των φιλάνθρωπων. Μέσο, λοιπόν, το τραγούδι, το νεκρό τραγούδι, γιατί πόσοι άνθρωποι είναι πλέον ζωντανοί τραγουδώντας νεκρά τραγούδια; Σκοπός: η αλληλεγγύη από χορτάτους ή αχόρταγους προς «πτωχούς» συνανθρώπους. Για δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων; Καμία ζώσα αξίωση. Την αξιώνει το νεκρό τραγούδι γι’ αυτό και πεθαίνει με το που τραγουδιέται.

Ακόμη και οι εκάστοτε διοικήσεις της Εκκλησίας, αν και ο Χριστός συνέτρωγε με πόρνες και τελώνες, είθισται να συντρώγουν με πλούσιους, επιχειρηματίες και εφοπλιστές, ίσως και πολιτικούς, οι οποίοι όλοι μαζί αγωνίζονται στο στάδιο της φιλανθρωπίας και της φιλοπτωχίας. Πριν μερικά χρόνια, η διοικούσα Εκκλησία έβγαλε τον κόσμο στις πλατείες για τις ταυτότητες. Τώρα, για τα θύματα των αυτοκτονιών (που δεν είναι αυτοκτονίες, αλλά εγκλήματα) και τη δίψα τους για δικαιοσύνη, δεν αξίζει να βγει ο κόσμος και να την απαιτήσει εν ονόματί τους. Έστω τώρα… Πού πήγαν οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης;

Η φιλανθρωπία και η φιλοπτωχία δεν έχει ιδεολογική ή πνευματική ταυτότητα. Μοιάζει σε αυτό με το χρήμα και τη δόξα. Δεξιοί και αριστεροί, άθεοι και θρησκευόμενοι, καλλιεργημένοι… πνευματικά και λιγότερο καλλιεργημένοι, ενώνονται όλοι (ή σχεδόν όλοι) και ασκούν την φιλανθρωπία τους έναντι των «πτωχών». Οι περισσότεροι προσφέρουν το ελάχιστο από το περίσσευμα. Λίγα πακέτα μακαρόνια, δέκα ευρώ (οι εφοπλιστές και οι επιχειρηματίες παραπάνω), ένα πακέτο ρύζι, ένα πιάτο ζεστό φαγητό… Για Δικαιοσύνη, ούτε κουβέντα. Λέξη «παράνομη» για όσους φιλάνθρωπους ησυχάζουν τη συνείδησή τους  και αποδεικνύουν την αγάπη τους.

Και είναι, ίσως, φαινόμενο των καιρών: Οι κάθε λογής «ατσαλάκωτοι» να μιλούν και να πράττουν (φιλάνθρωπα πάντα) εκ μέρους και ερήμην των «τσαλακωμένων». Μπορεί, ωστόσο, κάποιος να πει πως χωρίς τις φιλανθρωπίες θα είχαμε περισσότερες αυτοκτονίες. Ίσως. Αν υπήρχε όμως κοινωνική δικαιοσύνη μπορεί να μην υπήρχαν και καθόλου.

Χρήστος Γκουνέλας

Θεολόγος - Μουσικός