Υποκρισίας το ανάγνωσμα...

 Του Χρήστου Γκουνέλα

 Θεολόγου

 Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε από τα πάσης φύσεως Μέσα Ενημέρωσης  την ενθρόνιση του νέου Πάπα. Τονίσθηκε ιδιαίτερα ότι θα είναι ο Πάπας των φτωχών, ότι ταξιδεύει και με...αστικό και ότι από 'δω και πέρα θα λέγεται Φραγκίσκος, με τη συνεπακόλουθη σημειολογία αυτού του ονόματος, αφού το είχε ο Φραγκίσκος της Ασίζης, προστάτης εν ζωή φτωχών και αρρώστων.

Πάντως προσωπικά όταν άκουσα όλα αυτά, μια λέξη μου ήρθε πρώτη στο μυαλό: υποκρισία. Ένα σωρό επικοινωνιακά τεχνάσματα για να καταφανεί το καινούργιο. Μέχρι και το Ευαγγέλιο στην τελετή της ενθρόνισης διαβάσθηκε στα Ελληνικά γιατί λέει ότι ο νέος Πάπας προσβλέπει σε μια νέα βάση των σχέσεων της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Δεν αντιλέγω ότι ο διάλογος είναι αναγκαίος. Αλλά εδώ θα πρέπει ευθύς εξ αρχής να διαχωρίσουμε τις κινήσεις τακτικής από αυτές της ουσίας. Και δυστυχώς όλα τα παραπάνω - κατά τη γνώμη μου - είναι κινήσεις τακτικής τέτοιες μάλιστα που μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικές ηγεσίες. Και ειλικρινά δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς ορθόδοξοι, ακόμη και ιεράρχες, δίνουν σημασία σε τέτοια "πυροτεχνήματα" και μιλούν για αλλαγή πλεύσης και νέο "άνεμο" στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Μακάρι.

Αν θέλουμε όμως να μιλήσουμε για μια κίνηση ουσίας του νέου Πάπα θα μπορούσε για παράδειγμα να ήταν η κατάργηση της τράπεζας του..."Αγίου Πνεύματος". Τί χρειάζεται μια εκκλησία που λέει ότι είναι του Χριστού, μια τράπεζα; Και βεβαίως δεν λαϊκίζω, γιατί δεν λαϊκίζει και το Ευαγγέλιο.

Είναι δυνατόν μέσα μας βαθιά να πιστεύουμε ότι μια τέτοια Εκκλησία έχει σχέση με το Χριστό; Ο ίδιος ο Πάπας πιστεύει κάτι τέτοιο; 

Όλοι μας γνωρίζουμε για τη θρησκευτική-θεολογική και ιστορική διάβρωση  στη ζωή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για πάνω από χίλια χρόνια. Θα πρέπει κάποια στιγμή κάποιος Πάπας να βγει ενώπιον του λαού και να πει την αλήθεια. Να αναμετρηθεί  με την εν πολλοίς σκοτεινή χιλιόχρονη περίοδο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Και βεβαίως να απαντήσει και σε μεγάλα ιστορικά ερωτήματα (;), όπως ποιός ήταν ο ρόλος της Παπικής Εκκλησίας κατά την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ή και τελευταία του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και σε πόσα άλλα ακόμη ερωτήματα που οι απαντήσεις βρίσκονται καλά κρυμμένες στα άδυτα του Βατικανού.

Πάντως προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν υπήρξε ιστορικά μεγαλύτερη παραχάραξη και διάβρωση από αυτή που συντελέσθηκε και συντελείται ανά τους αιώνες πάνω στο κήρυγμα του Χριστού από την ίδια Του την Εκκλησία. Μπορούμε να το διαπιστώσουμε ρωτώντας τους γύρω μας, τους απλούς πιστούς, τα μέλη της Εκκλησίας, για το αν θεωρούν την Εκκλησία κατεστημένο.

Δεν υπάρχει πιστεύω μεγαλύτερη πληγή στο Σώμα της Εκκλησίας να θεωρείται από την πλειοψηφία των μελών του Σώματος εν πολλοίς κατεστημένο.

Πάντως ένα μεγάλο ερώτημα που δυσκολεύομαι να απαντήσω είναι το εξής: αφού ο Χριστός ως Θεάνθρωπος γνώριζε τις εκτροπές που θα γίνονταν στην Εκκλησία Του, τότε γιατί την ίδρυσε;Υποψιάζομαι βεβαίως το λόγο...

 Τελικά,αν πραγματικά οι εκκλησιαστικές ηγεσίες και δη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας πιστεύουν στο Χριστό ας βγουν να πουν την Αλήθεια στο λαό και...το πολύ - πολύ να χάσουν τα πάντα, όχι όμως το Θεό. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράγματα είναι τόσο απλά και...αυτονόητα.

Χ.Γ.