Αληθώς ανελήφθη

Η Ανάληψη του Κυρίου

Του Ελευθέριου Βάσσου,

Θεολόγου - Φιλολόγου

Στην αποκαλυπτική εποχή μας τα αμείλικτα ερωτήματα δε χωρούν αναβολές. Γιατί ο Αναστημένος Ιησούς Χριστός αναλήφθηκε στον ουρανό; Γιατί απομακρύνθηκε από κοντά μας και δεν παρέμενε αενάως στη γη; Θα ήταν εδώ για τον καθένα «και εκ πασών των θλίψεών μου έσωσέ με»¹. Θα μιλούσε και θα θαυματουργούσε ακόμα. Θα Τον γνώριζαν όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών. Θα Τον βλέπαμε σε απευθείας μετάδοση! Κι όμως, Αυτός επιλέγει να αποστασιοποιηθεί από το ιστορικό παρόν ως φυσική Θεανθρώπινη παρουσία.

    Αν ο Αναστάς εκ νεκρών παρέμενε αδιαταράκτως αιώνια επί της γης, θα γινόταν ο απόλυτος οικουμενικός δικτάτορας. Σαν κι αυτόν που παρουσιάζουν η παπική κοσμοκρατορία, οι προτεσταντικές αεροηθικολογίες, οι παλαιοημερολογίτικες δαιμονολογίες. Θα επαλήθευε νοοτροπίες, όπως η ραβινική αλαζονεία, ο κορανικός ολοκληρωτισμός, η γιογκική αυτοεκμηδένιση, η νιρβανική αφασία, οι φιλοσοφικοθρησκευτικές ουτοπίες, οι παραψυχολογικές νευρώσεις και ο φιλαθλητικός πρωτογονισμός. Θεωρητικός σύμμαχος της καπιταλοσοσιαλιστικής - ιδεολογικής - τρομοκρατίας. Παρόμοιος με ορισμένες τάσεις παραχάραξης της ορθόδοξης εμπειρικής θεολογίας.

Ο Συμπαντικός Νυμφίος λοιπόν, δε συμβαδίζει με την επικίνδυνα περιορισμένη οπτική μας. Αρνείται τους αυτόκλητους κυνηγούς «επικηρυγμένων», που συνεχώς εφεύρουν προδότες, πλανεμένους και αντιπάλους της πίστης για να δικαιωθούν φαρισαϊκά. Άλλωστε τα περίφημα «ουαί» του Ιησού καθρεφτίζουν και τους σημερινούς εκκλησιαζόμενους Ό «Θεός εφανερώθη εν σαρκί»² αποφεύγοντας να επιβάλλει, να εκβιάσει, να εξαναγκάσει. Η αγάπη Του σέβεται την ελευθερία μας. Έτσι, σαράντα ημέρες από την ανάστασή Του «ανεφέρετο εις τον ουρανόν»³. Πλέον, προσμένει την απάντησή μας. Επιμένει να θερμοπαρακαλεί υπομονετικά. Επενδύει στην προαίρεσή μας. Απευθύνεται στο φιλότιμό μας. Παραμένει απλός, συγκαταβατικός, στοργικός, «ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου»⁴ .Φεύγει αναστημένος ένδοξα, μα αθόρυβα. Με την Ανάληψη αποστασιοποιείται από τη δόξα Του, για να προσφερθεί οντολογικά Ταπεινός, μέσω του αναστημένου Σώματος και Αίματός Του.

Ο Ων εισέρχεται στην κτιστή ιστορία μέσω κάθε Θείας Ευχαριστίας, προβάλλοντας την απειρότητα της ανθρώπινης δυνατότητας, καθώς είναι το μόνο πλάσμα σε άμεσο διάλογο με την Άπειρη Τριαδική Ταπείνωση. Κάθε άνθρωπος είναι τόσο ελεύθερος που δεν μπορεί να οριστεί, αλλά καθημερινά εξελίσσεται, φτιάχνεται. Κι όσο πιο πολύ αγαπά, τόσο περισσότερο μετέχει «στην ελευθερία των τέκνων του Θεού»⁵ , βιώνοντας σωματοψυχικά την απεραντοσύνη της απρόσμενης Ύπαρξης, δίνοντας νόημα και στο άπειρο σύμπαν και «ιδού γέγονε καινά τα πάντα»⁶.

Γι’ αυτό, πριν το τέλος της Ευχαριστίας, ο ιερέας υψώνει στην Ωραία Πύλη τον Αναληφθέντα Νυμφίο της εκκλησίας, εκφωνώντας: «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». Το πανηγύρι της ανίδωτης ελευθερίας. Με την Ανάληψη προτείνεται το ενδεχόμενο νοήματος «ίνα ζωήν έχουσι και περισσόν έχωσιν»⁷, η δυνατότητα αΐδιας κατά χάριν προσωπικής διαλογικής ελευθερίας «εις την χαράν του Κυρίου»⁸.

Χριστός Ανελήφθη! Αληθώς Ανελήφθη!

Βάσσος Ελευθέριος

[1. Ψαλμ.ΚΓ-7, 2. Α΄ Τιμ.Γ-16, 3. Λουκ.ΚΔ-51, 4. Ιωάν.1Ζ-24, 5. Ρωμ.Η-21, 6. Β΄ Κορ. Ε-17, 7. Ιωάν.Ι-10, 8. Ματθ.ΚΕ-21]