Η ευθύνη της Εκκλησίας (δηλαδή όλων μας)

Χρήστος Γκουνέλας 

Θεολόγος

Δυστυχώς, η Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ιερά Σύνοδος) για μια ακόμη φορά (όχι πάντα) δείχνει να ασθμαίνει απέναντι στα γεγονότα. Θα έπρεπε ήδη να έχουν κλείσει οι ναοί, ως χώροι συνάθροισης. Δεν είναι απολυτότητα, ούτε πολιτικοποίηση, θεολογικοποίηση κλπ του θέματος. Πρόκειται για θέμα δημόσιας υγείας, και όταν έχουν σφραγιστεί όλοι οι δημόσιοι χώροι το ίδιο θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει με γρήγορα αντανακλαστικά και από τη Διοίκηση της Εκκλησίας. Άλλωστε, ο πρωθυπουργός με πολύ σεβασμό και διακριτικότητα το ζήτησε, νομίζω, από την Εκκλησία κατά το διάγγελμά του. Γνώμη μου είναι πως η Διοίκηση της Εκκλησίας θα ήταν καλό να προλάβει τον πρωθυπουργό. Δεν πολεμάω την Εκκλησία. Οφείλω ως μέλος της να εκφράσω την άποψή μου. 

Ήταν σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση η δήλωση του Αρχιεπισκόπου να μείνουν στο σπίτι οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες και ότι η πίστη του κάθε ανθρώπου δεν μετριέται. Ωστόσο, φάνηκε τελικά ότι δεν έφτανε, αφού και σήμερα Κυριακή, αλλά και στους Β΄ Χαιρετισμούς, υπήρξαν αρκετοί χριστιανοί οι οποίοι προσήλθαν στους ναούς. Αν και όλοι γνωρίζουμε τη φράση του Χριστού ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και δύναται να λατρεύεται παντού με τη δύναμη του ανθρωπίνου πνεύματος. 

Και σίγουρα, η θεία Κοινωνία και η εκκλησιαστική σύναξη είναι θέμα πίστης και ο καθένας μας είναι ελεύθερος να εγκαταλείπεται στην αγάπη του Θεού. Από την άλλη όμως υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι επιθυμούν να προφυλάξουν την προσωπική υγεία τους, αλλά και των δικών τους. Ελπίζουμε πως αύριο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος θα λάβει τα σκληρά, αλλά αναγκαία μέτρα. Όπως, άλλωστε, ζητείται από όλους. Η ομολογία της πίστης ίσως είναι καλύτερα να γίνει και με αυτόν τον τρόπο: όταν δεν βάζω μπροστά μου μόνο την κάθετη σχέση μου με τον Θεό, αλλά τη βλέπω μέσα από τον κάθε άνθρωπο, ο οποίος είναι εικόνα του Χριστού. Να γίνομαι τελικά ένα, όχι μόνο με τους εντός του ναού, αλλά και με τους έξω από τον ναό, συμμετέχοντας στην αγωνία τους, αλλά και μεταγγίζοντας τους την ελπίδα της Ανάστασης. Δεν απεμπολώ, έτσι, την πίστη μου, μάλλον την ισχυροποιώ αδειάζοντας τον εαυτό μου για χάρη του άλλου.