Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Ο φασισμός των "αγίων φονταμενταλιστών"



Του Κώστα Νούση
Θεολόγου - Φιλολόγου


Ο φονταμενταλισμός ως νοοτροπία και ψυχωτική μεν,  πνευματόσχημη δε διαστροφή, δεν αποτελεί ένα καινοφανές φαινόμενο, αλλά απαντάται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και σε κάθε εποχή, έστω και υπό την ποικιλία των πλείστων όσων μεταμορφώσεών του. Στον χώρο του άμεσου ενδιαφέροντός μας, τουτέστιν στον ορθόδοξο χριστιανισμό και πιο εξειδικευμένα στον ελλαδικό, τέτοια φαινόμενα όχι απλά ανθούν το τελευταίο διάστημα, αλλά βρίσκονται και σε έξαρση.
Είτε μέσα από το διαδίκτυο είτε από συνέδρια και παρασυναγωγές είτε με εκδόσεις βιβλίων και εξτρεμιστικές εκδηλώσεις τύπου ανοιχτών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας και προπηλακισμών, όσοι έχουν πέσει στην ύπουλη τούτη παγίδα του νεοζηλωτικού φονταμενταλισμού κλέβουν ευκαίρως ακαίρως τα φώτα της δημοσιότητας και θεωρούν κατ’ αυτόν τον τρόπο πως δοξάζουν το όνομα του Κυρίου, ως άλλοτε οι Φαρισαίοι και οι φανατικοί Εβραίοι στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, σύμφωνα άλλωστε και με τα αδιάψευστα λόγια του ίδιου του Χριστού (Ιω. 16:2). Η ομοείδεια και ανακύκληση των φαινομένων τούτων στη διαχρονική τους εκτύλιξη μαρτυρούν μια βαθιά αλλοίωση της φυσιολογίας της ανθρώπινης ψυχής, καθώς η τελευταία πλανάται μέσα σε μια φανταστική αγιότητα και θεαρέσκεια, ενώ κατ’ ουσίαν συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Η βάση κάθε πνευματικής, ως εν προκειμένω, πλάνης είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια. Η αρρωστημένη τούτη κατάσταση οδηγεί στη θεοεγκατάλειψη, εφόσον τίποτε άλλο δεν βδελύσσεται τόσο πολύ ο Κύριος όσο το ολέθριο και εωσφορικό αυτό πάθος. Είναι τραγικό σε κάθε περίπτωση να βαυκαλίζεσαι πως λατρεύεις ορθοδόξως και θεαρέστως τον Κύριο, ενώ βρίσκεσαι στη δυσώδη εκ διαμέτρου αντίστροφη όψη των πραγμάτων. Η ταπείνωση, η πραότητα, η επιείκεια, η αγάπη  λείπουν από τέτοιες καταστάσεις και όσα πρόσωπα ενέχονται σε αυτές, πράγμα που προσμαρτυρεί την απουσία του Κυρίου και την παρουσία άλλων οντοτήτων. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις η διάσταση του δαιμονισμού είναι πιο εμφανής, μπορεί όμως και να υποκρύπτεται με πολλή τέχνη και μαεστρία.
Πολλά προβλήματα εκπορεύονται από τον φονταμενταλισμό, όπως η ταραχή, το σχίσμα, η συκοφαντία, η χυδαιολογία, η ανοησία, η φαιδρότητα, η κακότητα, η δυσφήμηση του χριστιανισμού, η παραχάραξη του γνήσιου ευαγγελικού μηνύματος. Εδώ θα μείνουμε σε ένα εξ αυτών, στο οποίο δεν δίνουμε συνήθως ιδιαίτερη σημασία. Πρόκειται για τη φασιστική νοοτροπία στη μονοπώληση της ερμηνείας, εκπροσώπησης και διάδοσης του χριστιανισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος ανήκει και η περιχαράκωση της ορθοδοξίας και σωτηρίας σε μια «επαρχιώτικη» (ή απλά εθνική) σέκτα ιουδαϊκής νοοτροπίας, όπως στα καθ’ ημάς για παράδειγμα στους παλαιοημερολογίτες και στους εν γένει αντιοικουμενιστές (νέα εσοδεία που περιλαμβάνει και αρκετούς από το νέο ημερολόγιο). Οι άλλοι λαοί, οι αλλόθρησκοι, οι αλλόδοξοι κλπ. ανήκουν κατ’ αυτούς σε μια υποδεέστερη κατηγορία υπανθρώπων, στους οποίους απαγορεύεται και να μιλάμε, σύμφωνα άλλωστε και με κάποιους ιερούς κανόνες...
Ο φασισμός τους επεκτείνεται και σε περιοχές όπου δεν μπορείς να διανοηθείς, αγγίζοντας ενίοτε τα όρια της παραφροσύνης. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Είναι γεγονός πως στις πρόσφατες «κόντρες» μου με τον Πειραιώς υπήρχαν σημεία όπου θα μπορούσε ο καθείς ευλόγως ή αλόγως να εκφράσει τις ενστάσεις του. Έλα, όμως, που το ίδιο συνέβη και με ένα αμιγώς θεολογικό κείμενό μου προχθές και δη περί του θείου έρωτα. Ακόμα και σε αυτό βρήκαν (οι αθεόφοβοι) να πουν ότι δεν δικαιούμαι να ομιλώ, διότι δεν έχω την ανάλογη πνευματική κατάσταση και εμπειρία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά! Μαζί με τον πλεονάζοντα εδώ διέποντα την περίπτωσή τους νόμο της φαιδρότητας, φαίνεται για τους κυρίους αυτούς να ισχύει και ο νόμος «δυο μέτρα και δυο σταθμά», σε όσες δηλαδή περιστάσεις φαντασιώνονται ότι μιμούνται τον Μάρκο τον Ευγενικό, τον Ιουστίνο Πόποβιτς και άλλους αγίους της επιλογής τους.
Ενοχλήθηκαν οι εν λόγω κύριοι από μια φράση μου περί της αυνανιστικής τους νοοτροπίας και πρακτικής, όχι εξαιτίας της αλήθειας του περιεχομένου της και της ουσιαστικής τους ταύτισης με αυτό, αλλά από τη νεοελληνική καθ’ υπονόηση σχετική λεκτική εκφορά του. Πιο απλά, δεν τους νοιάζει που … αυτοϊκανοποιούνται (ας το πω έτσι, για να μην τους στενοχωρήσω άλλο), αλλά όταν τους το λες απερίφραστα και τους αποκαλύπτεις. Και φυσικά οι μεγάλοι και θρασύτατοι αυτοί υποκριτές τολμούν να μιλάνε για ευγένεια ήθους και ευπρέπεια λόγου εγκαλούντες ημάς για απουσία πνευματικότητας μέσα από την έλλειψη των προαναφερθεισών αρετών, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι αποτελούν την κορωνίδα της βωμολοχίας, της αθυροστομίας, του εκχυδαϊσμού, της καθύβρισης, της κατασυκοφάντησης, της εμπαθείας και της (ιερο)κατάκρισης.
Το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνον δεν πείθουν πλέον κανέναν εχέφρονα και στοιχειωδώς ειδήμονα των εκκλησιαστικών πεπραγμένων, αλλά και αυτοεκτίθενται αδιαλείπτως, απλούστατα εγκαταλειπόμενοι στη μωρία τους, η οποία συνηγορεί, φευ, ως πιθανός δείκτης πνευματικής απώλειας. Όταν έχουν να «σου την πουν» ακόμα και για κείμενα καθαρά πνευματικού χαρακτήρα, πέρα από το ότι δείχνουν την εμπαθή τους προκατάληψη, φανερώνουν μια βαθιά σήψη ψυχής, μια προελαύνουσα μορφή αμετανοησίας και αυτοκατάκρισης μέσα από μια μανία ανερμήνευτη (εξέστραπται ο τοιούτος) και φύσει αντιχριστιανική, διό και νομοτελειακά αυτοκαταστροφική (Τιτ. 3:11). Νομίζω ότι αυτά τα τελευταία είναι πολύ χειρότερα από το να πεις σε κάποιον ότι απλώς μαλακίζεται. Και άντε, εγώ είμαι άγευστος θείων εμπειριών, οπότε δικαίως θίγομαι, αυτοί που είναι  «άγιοι», γιατί; Δεν είναι δείγμα αγιότητος η χαρά επί τη εξυβρίσει και τη αδικία; Σίγουρα ναι, αλλά, ως φαίνεται, κάθε υποψία αληθείας περί μαλακίας δεν φαίνεται να χωνεύεται με τίποτε ούτε από άγιο…

Κ.Ν.
17/2/2013

3 σχόλια:

  1. ’' ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ’’

    Οι πρόσφατες και χαμηλού επιπέδου αντιδράσεις των ‘’πνευματικών μας καθοδηγητών’’, για ένα κείμενο αμιγώς θεολογικό, αλλά με πλούσιες φιλοσοφικές προεκτάσεις, όπως αυτό ‘’περί θείου έρωτος’’ του κ.Νούση, μας δίνει και πάλι αφορμή ώστε να προβληματιστούμε, για μία ακόμη φορά, για το μείζον πρόβλημα του φονταμενταλισμού, που έχει μολύνει για τα καλά πολλά πιστά μέλη και μάλλον η κατάσταση θα επιδεινωθεί στις δύσκολες μέρες που έρχονται, εάν δεν παρθούν και από την επίσημη Εκκλησία κάποιες αποφάσεις. Τουλάχιστον να φανεί ότι το πρόβλημα έχει επισημανθεί και να γίνει ένας διάλογος, για να προχωρήσουν μερικά πράγματα.

    Εάν καταθέτω ορισμένες σκέψεις δεν το κάνω με τη διάθεση να έρθω σε αντιπαράθεση με αδελφούς εν Χριστώ, που αγωνίζονται στην ίδια πνευματική παλαίστρα με μένα, πάντα στο μέτρο που ο καθένας προσπαθεί και αγωνίζεται καθημερινά. Επιμένω, όπως και πολλοί άλλοι εκλεκτοί ανώνυμοι σχολιαστές, αλλά και επώνυμοι αρθρογράφοι, γιατί με άφατη λύπη διαπιστώνουμε – ευτυχώς ο αριθμός των υγιών πιστών μάλλον πλεονάζει, θέλω να είμαι περισσότερο αισιόδοξος – ότι η αμυντική αυτή ψυχωτική πρακτική,-να εντοπίζουμε ευαγγελικές παρεκτροπές και έλλειμμα αγιοπνευματικής εμπειρίας, σε όσους επιχειρούν να ψελλίσουν θεολογικό λόγο, γραπτώς ή προφορικώς,- παρουσιάζει έμφανή κλινικά ψυχοπαθολογικά συμπτώματα, τα οποία και χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης.

    Εάν στα λόγια μου διακρίνει κάποιος ίχνη υπερβολής, δεν έχει παρά να επισκεφτεί τα σχετικά ιστολόγια των ‘’αποτειχισμένων’’ και να πάρει μία μόνο μικρή, αλλά πικρή γεύση.
    Και καλοί μου φίλοι, να μην ξεχάσετε να αναγνώσετε και τα σχόλια των ανωνύμων! Μπορείτε να συλλέξετε το πιο πλούσιο υλικό για μία διατριβή με θέμα:‘’Ορθόδοξος φονταμενταλισμός - θεολογική, ψυχολογική και κοινωνική προσέγγιση’’(οι μελετητές υπάρχουν, τα κλινικά συμπτώματα επίσης, το μόνο που απομένει είναι όρεξη για έρευνα και εργασία).
    Προσωπικά μια τέτοια μελέτη θα τη ‘’ρουφούσα’’από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα και θα τη δάβαζα ξανά και ξανά, όχι για να γίνω περισσότερο σοφός, αλλά για τη δική μου προσωπική θρησκευτική αυτοσυνειδησία, προς αλλαγή (μετάνοια) και συμμόρφωση, σύμφωνη πάντα με το πνεύμα του Χριστού, που ουδεμία σχέση έχει φυσικά αυτή η έλλογη στάση με τις ολέθριες πρακτικές των ‘’υπερορθοδόξων’’, που μόνο θλίψη και σχίσματα επιφέρουν στο σώμα της Εκκλησίας μας.

    Αυτές οι διαπιστώσεις – που δυστυχώς είναι αληθινές – δεν γίνονται για να μειώσουμε κάποιους πιστούς και να τους κατατάξουμε στην κατηγορία των ‘’ψυχικά ασθενών’’,αφού όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, έχουμε τα ‘’ψυχολογικά’’ μας, τα οποία μόνο ο Κύριος και δύναται να θεραπέυσει! Αυτό, όμως, είναι κάτι το φυσιολογικό, γιατί δε δημιουργεί προβλήματα και παρενέργειες στο εκκλησιαστικό σώμα!
    Είναι ένας προσωπικός σταυρός, που άλλος το σηκώνει και άλλος όχι! (η τραγική περίπτωση της αυτοκτονίας)

    ...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

    Από Διογένη /Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ‘’ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ’’

    ...η συνέχεια των σκέψεων!

    Προσέξτε, όμως, τη διαφορά: αυτήν είναι το να θέλεις να επιβάλεις τη δική σου ερμηνεία με τρόπο στανικό, ψυχωτικό και παντελώς άκομψο, χωρίς να είσαι μάλιστα και κάτοχος βασικών ακόμη θεολογικών θέσεων, είναι νομίζω στάση ψυχαναγκαστική, η οποία υπαγορεύεται από μια πληθώρα ασύνειδων, απωθημένων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών.

    Ένας κύκλος φαύλος και στροβιλώδης, από τον οποίον είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις, εάν δεν έχεις ταπεινό φρόνημα, αλλά και στοιχειώδη παιδεία, επιμένω σ’ αυτό!

    Δικαίως, λοιπόν, και ο κ. Νούσης ‘’βγήκε έξω από τα ρούχα του’’, όταν ανώνυμος σχολιαστής γράφει: ‘’αλλά εφόσον δημόσια γράφει για ένα τέτοιο θέμα, πρέπει να υποψιαστεί τουλάχιστον, ότι άλλη είναι η θεολογία της Εκκλησίας στο θέμα.’’ (!!!!) Η αμάθεια σε όλο της το μεγαλείο! Για την πατερική γραμματεία το θέμα του ‘’θείου έρωτα’’ είναι κοινός τόπος! Κι όμως οι ‘’υπερορθόδοξοι καθοδηγητές‘’ το αγνοούν και όχι μονάχα αυτό, αλλά προχωρούν οι θλιβεροί ακόμη περισσότερο να προκαλούν με τον πιο κυνικό τρόπο, ότι δεν έχει, δηλαδή, το δικαίωμα ο θεολόγος – αρθρογράφος να γράφει γι’ αυτά, επειδή δεν υπάρχουν προσωπικές θεϊκές εμπειρίες!!!
    Και έτσι ο αρθρογράφος δεν αντέχει και ξεσπάει!... και λέει τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα και μπράβο του,... έστω και αν μας ενοχλεί η σχετική φρασεολογία!

    Και φυσικά το ‘’πνευματικό τους μεγαλείο’’ αποκαλύπτεται ακόμη περισσότερο και προχωρούν κι άλλο, θεωρώντας πως αυτά μάλλον είναι πολύ λίγα που είπαν, στο όνομα πάντα της αγάπης και της αλήθειας του Κυρίου, οπότε καλό είναι, αφού θεολογικά επιχειρήματα δεν υπάρχουν και αγάπη πλεονάζουσα διαθέτουν (!!!),να εκσφενδονίσουν και το πιο δηλητηριώδες βέλος τους, αυτό της ΔΑΙΜΟΝΙΚΗΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ!

    Κάνουν ακόμη αναφορά οι θλιβεροί (προσωπικά τους λυπάμαι σφόδρα) και για ‘’ερωτικές αποκλίσεις’’ του αρθρογράφου και όχι μονάχα αυτού, χωρίς την παραμικρή ντροπή και φυσικά δίχως κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο από την προσωπική του ζωή!!!

    Το καθημερινό κεφάλαιο του πνευματικού αγώνα και της μυστηριακής ζωής παραθεωρείται, για να εξυπηρετηθούν οι άρρωστες ψυχαναγκαστικές νευρώσεις μας, οι οποίες δεν μπορούν να συμμαζευτούν με τίποτα – ίσως μονάχα με το διάβασμα ευχής από κάποιον ταπεινό ιερέα!

    ...συνεχίζεται!

    Από Διογένη /Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ‘’ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ’’

    ...η συνέχεια των σκέψεων!


    Ακόμη και η παραμικρή αναφορά σε ένα μουσικοσυνθέτη (Χατζιδάκη) ή ποιητή (Καφάβη), είναι ικανή να σε στιγματίσει για μια ολόκληρη ζωή!!! Από παντού η μόλυνση…!
    Τυχόν αναφορά σε ποιητές και καλλιτέχνες, εκτός της ‘’πνευματικής μας σέκτας’’,είναι αρκετή για να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις!

    Η απόλυτη ψύχωση και απομόνωση από τον άλλο κόσμο, επειδή δεν είναι όμοιός μας! Επειδή, δηλαδή, δεν είναι ψυχαναγκαστικός και θρησκευτικά φανατισμένος! Πρέπει, κατά τους ‘’πνευματικούς αυτούς πατέρες’’, τα σχετικά μας παραθέματα (λόγων και γραπτών) να προέρχονται από τους στίχους του Βερίτη (δεν έχω τίποτα με τον ποιητή, πιστεύω ότι έχει γράψει και πολύ αξιόλογα ποιήματα, εκτός των ‘’στρατευμένων’’), αλλά και οι μουσικές μας προτιμήσεις να περιορίζονται στα δημοτικά άσματα (εγώ προσωπικά, φίλοι μου, δεν μπορώ να ακούσω ούτε πέντε λεπτά κλαρίνο! Έχω την εντύπωση ότι θα πάθω εγκεφαλικό! Η θεσμική μας Εκκλησία, όμως, συνέχεια κλαρίνα και βυζαντινή μας προτείνει…δεν απορρίπτω τη λατρευτική μουσική!!!), γιατί μονάχα αυτά τα ακούσματα θα μας οδηγήσουν στη θέωση!

    Έτσι, με αυτόν τον τρόπο το πρόσωπο, για το οποίο αιώνες τώρα αγωνίζεται η ορθόδοξη Εκκλησία μας, δε διασώζεται αλλά θρυμματίζεται.
    Και αυτό οδηγεί με σιγουριά στον πνευματικό θάνατο. Ήρθε η στιγμή να το ανακαλύψουμε και να το προστατεύσουμε, όσο είναι ακόμη καιρός, γιατί μετά θα είναι πλέον αργά.

    Και διασώζω το πρόσωπο, τις ομορφιές του και τις απεριόριστες δυνατότητες που αυτό διαθέτει, πάει να πει σέβομαι την προσωπικότητα του άλλου, όποια κι αν είναι αυτή (ακόμη και όταν διαφωνώ ολοκληρωτικά) και βρίσκω τρόπους να ‘’συναντηθώ μαζί του’’, με τρόπο πάντα αγαπητικό (εν Χριστώ) και μεταμορφωτικό, γιατί μονάχα αυτός ο τρόπος ύπαρξης μπορεί να με σώσει από τη φθορά και το θάνατο και όχι η δαιμονική οδός της απόρριψης και της βδελυρής συκοφαντίας!

    ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΔΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!

    Από Διογένη /Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή