Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Εσχατολογικές αυτονομήσεις και εκκλησιαστικά αντάρτικα υπό το φως της εκκλησιολογικής ευαισθησίας και διδασκαλίας του γέροντος Πορφυρίου


Του Θεολόγου-Φιλόλογου Κώστα Νούση
Σε μια πρωτοφανή ερμηνεία των εσχατολογικών προφητειών, φέρεται ο γέροντας Πορφύριος να είπε «ότι η Αποκάλυψη γράφτηκε για να μη γίνει».[1] Όντως ηχεί παράδοξη και πρωτότυπη στα αυτιά μας μια τέτοια προσέγγιση, αν και δε διαφέρει από την αντίστοιχη παλαιοδιαθηκική για τη Νινευί. Πραγματικά, ο Θεός προφητεύει – προειδοποιεί, ώστε να μετανοήσουμε και να αποφύγουμε τις φυσικές συνέπειες της αμαρτίας, δια των οποίων απλά και μόνον αυτοτιμωρούμαστε. Το θέμα είναι ότι η προφητεία από τη σωτηριολογική της αυτή διάσταση μετατρέπεται συνήθως σε επιβεβαίωση της προορατικής δύναμης του Θεού πάνω στην αποτυχία των φορέων της μεταπτωτικής ιστορικής διαδρομής.
Κλείνοντας ο μεγάλος αυτός θεόπτης των ημερών μας την επίγεια διαδρομή του, υπαγόρευσε σε έτερον αγιορείτη – πνευματικό του τέκνο -  μια μικρή παρακαταθήκη, στην οποία αναφέρει πως «τώρα φεύγει από τον κόσμο, γιατί δεν τον ακούει κανείς… γιατί στις μέρες μας κανένας δεν ακούει κανέναν… γιατί στις μέρες μας ο καθένας μας σήκωσε μια δικιά του παντιέρα και κανείς δεν ακούει κανέναν».[2] Άραγε, επιβεβαιώνονται αυτές οι ένθεες προρρητικές φοβίες του;
Σε μια γενικότερη θέαση του κόσμου, η παραπάνω απογοητευτική διαπίστωση είναι απλά η τραγική περιρρέουσα πραγματικότητα, που στον κατήφορό της όχι μόνο δεν έχει γυρισμό, αλλά και βρίσκεται σε μια ιλιγγιώδη αυξητική τροχιά, μέσα σε ένα κλίμα μη ανασχέσιμου και ολοκληρωτικού δαιμονισμού, όπως προωθείται μέσα από την ανεξέλεγκτη τεχνολογική έκρηξη, η οποία ολοένα και αφανίζει από την όρασή μας (υποκαθιστώντας) τον Θεό και τη βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων.
Το ίδιο, όμως, δυστυχέστατα, παρατηρείται και στον κατεξοχήν οντολογικό χώρο της ενότητας και της αγάπης, στην Εκκλησία του Θεού. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε τη σχεδόν άφευκτη πραγμάτωση της ως άνω προφητείας, τότε δεν έχουμε παρά να περιμένουμε επιδείνωση της κατάστασης. Πώς, όμως, θα μπορούσε σήμερα η Εκκλησία να κηρύξει Χριστό και να ενώσει - σώσει τον κόσμο; Μονάχα με την έμπρακτη ενότητα της αγάπης και της πίστης. Τότε θα ελκυσθούν στον Χριστό οι ευρισκόμενοι μακράν της Εκκλησίας, καθώς απομακρύνθηκαν και αφίστανται απ’ αυτήν κατά το πλείστον εξαιτίας των όντων εντός της.  Πολλά πνεύματα χωρούν στην Εκκλησία και μπορούν εν Πνεύματι να συνυπάρχουν και να συμπορεύονται ακόμα και μέσα από την ετερότητα, η οποία είναι εκ των πραγμάτων συστατική της χαρισματικής ενότητας. Το πρόβλημα, ωστόσο, δημιουργείται, αφ’ ης στιγμής προκαλούνται αυτονομήσεις που ξεκινούν με την κατάργηση του πνεύματος της υπακοής, το οποίο συνοδοιπορεί με εκείνο της ταπείνωσης.
Ο ίδιος γέροντας φέρεται να έχει πει μια φράση θεραπευτική των πάσης φύσεως εξτρεμιστικών τάσεων, οι οποίες είθισται να αγγίζουν τα όρια της πνευματικής πλάνης, η οποία, ως έχω πολλάκις επισημάνει και προσπαθήσει να δείξω, είναι συνήθως δυσδιάκριτη και με μαεστρία καλυπτόμενη είτε από τα πνεύματα της πονηρίας είτε από το εμπαθές εγώ και τον αρρωστημένο ψυχισμό μας, στα οποία και πάλι κρύβονται επιμελώς οι ίδιοι άρχοντες του σκότους. Λέγοντας, λοιπόν, ο αγιορείτης ότι «προτιμώ να πλανώμαι μέσα στην Εκκλησία, παρά να φύγω από την Εκκλησία» και ότι δε θα εγκατέλειπε το πλοίο της Εκκλησίας, επειδή θα πάθαινε ρωγμή ή θα κινδύνευε[3], κληροδοτεί τοιουτοτρόπως στους ανθρώπους των εσχάτων, μάλλον το Άγιο Πνεύμα δι΄ αυτού, έναν χρυσό κανόνα σύγχρονης εκκλησιολογίας.
Όλα τα προαναφερόμενα αντάρτικα, που υφίστανται ήδη και θα πληθαίνουν γεωμετρική τη προόδω, δεν είναι ούτε φληναφήματα ούτε φαντασιοκοπικά θεωρήματα. Δυστυχώς, αποδεικνύονται θεώμενα και βιούμενα στην καθημερινότητά μας. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε πως το συνοδικό σύστημα εν Ελλάδι υπολειτουργεί και πολλοί Επίσκοποι εξέρχονται ύποπτα της συλλογικότητας, δημιουργώντας υποομάδες κακοτρόπως διαφοροποιημένων αποχρώσεων, όπως για παράδειγμα οικουμενιστών και αντιοικουμενιστών και της συνώνυμης δυάδας νεωτεριστών και παραδοσιακών. Το λυπηρό είναι ότι στις απογεννώμενες κατηγοριοποιήσεις ούτε σαφή κριτήρια υπάρχουν ούτε ευδιάκριτη θεολογική βάση.
Θαυμάζεις σε όλες σχεδόν τις σχετικές περιπτώσεις την επιλεκτική και κατά το δοκούν χρήση του Ιερού Πηδαλίου και καταλήγεις σε μια και μόνο διαπίστωση: ότι πραγματικά δε βγάζεις άκρη και το μόνο που γίνεται και μένει είναι ο θόρυβος, η ακαταστασία και η διχόνοια, πράγματα που κάποια στιγμή μπορεί να εκτραπούν σε μικρά ή και πιο σοβαρά εκκλησιολογικά τραύματα – σχίσματα. Βλέπεις, για παράδειγμα, ατομικούς και ομαδικούς στασιασμούς κατά της θεσμικής Εκκλησίας (μοδάτο φαινόμενο πλέον) και τους εξ αυτών νομοτελειακά απορρέοντες επίσημους αφορισμούς να ποδοπατούνται και από τους υφισταμένους τα επιτίμια τούτα και από τους ποιμένες, τους υπεύθυνους να τα επικυρώσουν με τον απαιτούμενο σεβασμό στις εκκλησιαστικές αυτές αποφάσεις και στην υλοποίησή τους. Και για να γίνω πιο σαφής, μπορεί άνετα ο κάθε αφορισθείς να στηριχθεί στην ερμηνεία και στην υποσημείωση του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη στον ΛΒ΄ Αποστολικό Κανόνα πως δεν πρέπει να καταφρονήσει κανείς ούτε τον δίκαιο ούτε τον άδικο αφορισμό «έξω μόνον ανίσως ήθελαν καταδικασθούν, προ του να κριθούν, και να προσκαλεσθούν εις το εκκλησιαστικόν δικαστήριον» και να εξισώσει την προσωπική του περίπτωση με εκείνην του γίγαντα της Ορθοδοξίας και Αγίου, του Χρυσορρήμονος Ιωάννου και των άδικων διώξεων που υπέστη από τη θρησκευτική και πολιτική εξουσία της εποχής, παραθεωρώντας ταυτόχρονα τη μέριμνα και τις εκκλήσεις του ίδιου αγίου «ίνα μη σχισθή η Εκκλησία» παρά την αδικία σε βάρος του, καθώς και ότι «ὁ ἐπανελθὼν Ἀρχιεπίσκοπος παρὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ λαοῦ δὲν ἤθελε «νὰ εἰσέλθει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του παρὰ μόνον ἀφοῦ ἀποκατασταθεῖ κανονικῶς ὑπὸ συνόδου… Καθῃρημένος ἐπίσκοπος, ἔλεγε, καθὼς εἶμαι, δὲν δύναμαι νὰ εἰσέλθω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μου παρὰ μόνον ἀφοῦ ἀποκατασταθῶ ὑπὸ Συνόδου»[4], οπότε και η ευαισθησία του Αγίου μπορεί να ερμηνευθεί κατά το νομιζόμενο συμφέρον εκάστου.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούμενοι και οι υποθάλποντες και περιθάλποντες τέτοια πρόσωπα και καταστάσεις πνευματικοί ταγοί, φαίνεται να ξεχνούν μια σειρά από σχετικούς Κανόνες, προληπτικούς πάντοτε της διασάλευσης της ενότητας και της εκκλησιαστικής ευταξίας. Ενδεικτικά να παραθέσω εν προκειμένω τον ΛΒ΄ Αποστολικό, τον Ε΄ της Α΄ Οικουμενικής και ειδικά τον ΙΓ΄ της εν Σαρδική Τοπικής, που αναφέρονται στην ομόνοια, συμφωνία και αλληλοσεβασμό μεταξύ των Επισκόπων και του Συνοδικού συστήματος· προς τούτοις τον ΛΖ’ της εν Καρθαγένη, που αφορά στη βαθύτερη ουσιαστική πραγματικότητα του αυτοαφορισμού, και τους ΣΤ’ της εν Αντιοχεία και ΙΔ΄ της εν Σαρδική, που αφορούν σε αμφοτέρους, αυτονομηθέντες Επισκόπους και αφορισθέντες.
Η μεγίστη των αρετών είναι η διάκριση, λένε οι Πατέρες και οι ασκητές της Εκκλησίας. Σε κάποια ιστορική συγκυρία  το ορθόδοξον ήταν να είσαι καθαρά και ξάστερα ανθενωτικός. Η εμμονή, όμως, σήμερα, σε μια δυσαναλόγως ιστορικά ομότροπη και κακεκτύπως ερμηνευτικά εκπορευόμενη αντίστοιχη αντίδραση και σε μια γενική και αόριστη στάση, με το πρόθημα αντί μπροστά σε λέξεις, διαθέσεις, νοοτροπίες και πρακτικές, σε ένα status quo απαξίας των Ποιμένων και αποκλεισμού και εγκλεισμού της καθαρότητας της πίστης και της αγιότητας του βίου μέσα σε σεκτοποιημένες φονταμενταλιστικές νησίδες τήδε κακείσε, μάλλον αποτελεί εκκλησιολογικό υποχονδριακό εκτροχιασμό. Η γνώμη του γράφοντος, που θέλει να πιστεύει ότι συνάδει κάπως προς το πνεύμα του αγιορείτη και όλων σχεδόν των σύγχρονων αγιασμένων γερόντων της Ορθοδοξίας, είναι πως πλέον πρέπει να γίνουμε περισσότερο ενωτικοί. Παραφράζοντας κάπως τον γέροντα, θα έλεγα ότι είναι προτιμότερο να είμαστε στην «πλάνη» του Πορφυρίου παρά στην «αγ(ρ)ιότητα» του νεόκοπου ζηλωτισμού.
Είναι εύκολο πάντοτε, και από ό,τι φαίνεται ειδικά σήμερα, να «τη δεις» Χρυσόστομος, Θεόδωρος Στουδίτης ή Μάρκος Ευγενικός, όπως είναι εξίσου σαφές ότι ο καθένας έχει κάποιον δικό του (θεολογικό και πνευματικό) μπούσουλα, με τον οποίο βαδίζει και δια του οποίου κρίνεται. Ωστόσο, παραμένει ουσιωδώς πιο σημαντικό το ζήτημα της αυθεντικότητας στη στάση και στην ερμηνεία εκάστου ενώπιον του αλάθητου και αδέκαστου Κριτή, στον οποίο μπροστά δεν μπορείς ούτε να αυτοπροσδιοριστείς όπως θα ήθελες ούτε να βγάλεις το Πηδάλιο και να αρχίζεις με σοφιστείες να αυτοδικαιώνεσαι, μάλλον να απολογείσαι.
Μια ακόμα συγκυριακά ομόλογη περίπτωση είναι αυτή του μοναστηριού στη Ναύπακτο. Ψάχνουμε λύσεις και ανθρώπινες δικαιώσεις, ενώ η εκκλησιαστική παράδοση είναι σαφής: η υπακοή στον οικείο Επίσκοπο, και δη η μοναχική, σε συνδυασμό με τη μοναστική συνείδηση της ταπείνωσης, της ακτημοσύνης, της αποταγής, της μετάνοιας. Το «ανθρώπινο δίκιο και λάθος» υποχωρούν μπροστά στον χρυσό αυτό κανόνα, ο οποίος από τον γέροντα Πορφύριο προτάθηκε για εφαρμογή και σε μια πολύ πιο σοβαρή μελλοντική περίπτωση: στην υπακοή στην επίσημη Εκκλησία στο θέμα των ταυτοτήτων με το επίμαχο αντίχριστο σημάδι.[5]
Το τέλος, που μας πλησιάζει ορμητικά και αναπόφευκτα, έχει και τη θετική του πλευρά. Είναι η προσδοκώμενη Βασιλεία του Θεού. Ο γέρων Πορφύριος δε μένει μονάχα στις απαισιόδοξες προβλέψεις για το αύριο, αλλά κλείνει παρακλητικά, παραμυθητικά, όπως εξάλλου είναι ανέκαθεν ο λόγος του Πνεύματος, των Αγίων, της Εκκλησίας: «μόνο αν σμίξουμε με τον Χριστό, με την Αγία Τριάδα, μέσα στην άκτιστη Εκκλησία θα σωθούμε».[6] Αυτό είναι και το καινό μήνυμα που έφερε εδώ και δυο χιλιετίες ο Κύριος και το οποίο οσονούπω θα πραγματωθεί στην εσχατολογική του πληρότητα με τη μετάβαση της Εκκλησίας στη Βασιλεία, μάλλον με τη μεταμόρφωση και ταύτιση της Εκκλησίας και της αιώνιας Βασιλείας.

Κ.Ν.
20-1-2013





[1] http://www.pentapostagma.gr/2012/12/blog-post_2141.html
[2] https://www.youtube.com/watch?v=SSScM1lT1SI
[3] Ανθολόγιο συμβουλών, έκδ. Μονής Μεταμόρφωσης Σωτήρος, Μήλεσι, 2003, σελ. 195.
[4] Τὰ ὑπὲρ Χριστοῦ παθήματα…ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ἐκδ. “Ὀρθ. Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη, 2005, σελ. 78-79.
[5] https://www.youtube.com/watch?v=SSScM1lT1SI
[6] https://www.youtube.com/watch?v=SSScM1lT1SI

4 σχόλια:

  1. Βαθιά μοντέρνο και βαθιά σύγχρονο άρθρο. Συγκινητικό για την αναφορά στον π. Πορφύριο, έναν άγιο της εποχής μας.Κάθε πορεία στο πνεύμα των Πατέρων δίδει γνώση οντολογική στον καθένα μας. Η αλήθεια δεν είναι αυτονόητα κατανοητή έστω και νοητικά, γι' αυτό οι αναρχοαυτόνομες σούπερ ορθόδοξες κορώνες κατά καιρούς. Τέτοιες εκκλησιολογικές επισημάνσεις συμβάλουν στην αφύπνιση των αναζητητών του όντως Όντος. Να μην ξεχνάμε ότι Ορθοδοξία σημαίνει μια διαρκής σχοινοβασία. Ορθοδοξία σημαίνει ξεβόλεμα και θυσία για τον οποιοδήποτε αδελφό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ''ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΕΥΩΔΙΑ''

    Από το Διογένη /Ε.Μ.

    Αφού ευχαριστήσουμε για μία ακόμη φορά τον κ. Νούση για την πλούσια προσφορά του θεολογικού του λόγου, με προβληματισμούς γόνιμους και κοφτερούς και πάντως όχι ανούσιους και τετριμμένους, θα μπούμε κι εμείς στον πειρασμό να καταθέσουμε και τις δικές μας σκέψεις, με την ελπίδα αυτές να ωφελήσουν κάποιους ανθρώπους που αγωνίζονται στον πνευματικό στίβο και σε καμία περίπτωση να προκαλέσουν πάθη.

    Θα ξεκινήσω, λοιπόν, με την περίπτωση του γέροντος Πορφυρίου και την αγιοπνευματική του τοποθέτηση στο θέμα της ευλογημένης διάκρισης. Ο άγιος γέροντας, γνωρίζει πολύ καλά ότι τα προβλήματα που μπορούν να ανακύψουν ανά πάσα στιγμή στο σώμα της Εκκλησίας, με πολύ εύκολο τρόπο οδηγούν Αυτήν σε μεγάλη ποικιλία σχισμάτων, με άμεσο κίνδυνο την υπονόμευση της ειρήνης και της πίστης των μελών της. Γι’ αυτό και θα προτιμήσει να ανεχθεί τα ‘’λάθη’’, αναμένοντας την επίλυσή τους από την ίδια την Εκκλησία – πάντα συνοδικώς- κρατώντας, ως πολύτιμο φυλαχτό, το αγαθό της παραμονής του σ’ Αυτήν, δίχως να σπεύδει ταχέως σε ‘’ύποπτες’’- από πνευματικής και ψυχολογικής πλευράς - αυτονομήσεις και σε άκρως επικίνδυνες ‘’αποτειχίσεις’’ , με απτό αποτέλεσμα τη διακινδύνευση της σωτηριολογικής μας προοπτικής.

    Ξεκάθαρα πράγματα, η προτεραιότητα δίνεται στον ίδιο το Χριστό, που μονάχα αυτός μπορεί να θεραπεύσει τα ‘’καρκινώματα’’ στο εκκλησιαστικό σώμα. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η δυναμικότητα και ιαματική ικανότητα της άκτιστης Χάρης του Θεού, που μπορεί και αναπληρώνει τα ελλείποντα. Με αυτόν το μοναδικό τρόπο αναδεικνύεται και η αρετή της ταπείνωσης. Γι’ αυτό και ολόκληρο το σώμα των Αγίων της Εκκλησίας μας δεν έκανε κάτι διαφορετικό από το να ακολουθεί πιστά την οδό της άκρας ταπείνωσης του Κυρίου.
    Αυτονομήσεις και άστοχες ‘’υπερορθόδοξες’’ περιχαρακώσεις αμυντικής πλεύσης, με δήθεν βιβλικο – πατερικό υπόβαθρο, ύποπτες ποικίλων ψυχαναγκαστικών νευρώσεων, θρησκευτικής πάντοτε υφής, δεν είναι ικανές να προσφέρουν στο σώμα της Εκκλησίας παρά μόνο διχοστασίες και έριδες και πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να πραγματώσουν αυτήν την ουσία της ευαγγελικής αλήθειας του Ιησού, που είναι, φυσικά, το ανεπανάληπτο κατόρθωμα της αγαπητικής κοινωνίας και το μοναδικό ζητούμενο της Θείας Ενσάρκωσης.
    Αγαπολογίες και ανώδυνες θεολογικές θεωρήσεις, θα σπεύσουν τάχιστα να μας υπενθυμίσουν οι αγαπητοί ‘’υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας’’. Λησμονούν, όμως, ότι δεν μπορείς εύκολα να ξεφύγεις από τις οδυνηρές απάτες που σου δημιουργεί το ίδιο το ψυχικό ασυνείδητο, έτσι ώστε να δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει, εάν οι πράξεις που λαμβάνουν χώρα στο συνειδητό μας, υπαγορεύονται από άλογα πάθη(ναρκισσισμός, αλαζονεία, πορνεία, φιλαργυρία κ.α), ή είναι καρπός αγιοπνευματικής εμπειρίας και βιοτής (πράγμα πολύ σπάνιο στις μέρες μας!).

    ...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

    Από το Διογένη /Ε.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ''ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΕΥΩΔΙΑ''

    ...η συνέχεια!

    Από το Διογένη /Ε.Μ.

    Θα αναφέρω μονάχα ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, από το χώρο του μοναχισμού, που ίσως σε ορισμένους να είναι και γνωστό. Μοναχός θέλοντας να γευτεί, δίχως προϋποθέσεις, την άρρητη χαρά της θεοπτίας, πίστεψε πως η νοερά προσευχή είναι ο μοναδικός δρόμος. Δεν υπήρχαν, όμως, οι πνευματικές προϋποθέσεις και ο έμπειρος γέροντας για να βοηθήσει στην καταπολέμηση των παθών - πλανών και σε σύντομο χρονικό διάστημα ο μοναχός ζήτησε ψυχιατρική υποστήριξη! (να θυμηθούμε εδώ, το έξοχο πόνημα του καθηγητή Κορναράκη ‘’ Ασκητισμός ή σχιζοφρένεια’’)

    Επικαλούμαι το παράδειγμα αυτό, όχι για να στηρίξω την πλανεμένη θέση ότι η νοερά προσευχή μπορεί να είναι και βλαπτική στον πνευματικό αγώνα των πιστών (αυτές τις θέσεις υποστηρίζει ο Στέλιος Ράμφος στο ‘’Αδιανόητο τίποτα’’), κάθε άλλο, μάλιστα. Προσπαθώ να καταδείξω στους ανυποψίαστους φίλους ‘’υπερασπιστές της πίστης’’ ότι η απουσία της αγίας διάκρισης και του ταπεινού φρονήματος είναι ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη σωτηρία της ψυχής τους(μας). Γιατί ; Γιατί απλούστατα από όλην αυτή την αμυντική διαδικασία απουσιάζει κάτι πολύ σημαντικό. Αυτό που απουσιάζει, όπως πολύ καλά καταλάβατε είναι το δώρο της ΑΓΑΠΗΣ! Μία απλή επίσκεψη σε γνωστά ‘’αντιοικουμενιστικά’’ ιστολόγια,(βλ. ‘’Αποτείχιση’’) θα σας πείσει για του λόγου το αληθές !

    Αυτοί οι ταλαίπωροι πιστοί (συγχωρέστε με για το σκληρό χαρακτηρισμό, αλλά τον εννοώ!), τόσα χρόνια μέσα στην εκκλησία, στα κατηχητικά και στις οργανώσεις – αχ, αυτές οι οργανώσεις! - και ακόμη δεν έχουν πάρει την παραμικρή μυρωδιά ότι ‘’Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ’’. Δηλαδή, για να το κάνουμε πιο λιανό και κατανοητό, ο καλός μας Θεός δεν προσφέρει την αγάπη Του με προϋποθέσεις και στους έχοντες – κατέχοντες αξιομισθίες. Μας την προσφέρει, γιατί είναι ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ και υπάρχει ΜΟΝΑΧΑ ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ !!!

    Και εμείς οι φουκαράδες – γιατί περί φουκαράδων πρόκειται - αναζητούμε με το μικροσκόπιο τις θεολογικές ‘’αστοχίες’’ και ‘’παρερμηνείες’’, (εάν υπάρχουν κι αυτές !!!), δίχως να θέλουμε να ακούσουμε – αφουγκραστούμε τι πραγματικά θέλει να πει ο πλησίον – συνομιλητής μας. Να συνυπάρξουμε αγαπητικά κι ας διαφωνούμε !!! Να μη χάσουμε όμως το στόχο που είναι η πραγματοποίηση της αγαπητικής κοινωνίας !

    ΕΤΣΙ, ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΑΛΛΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ !
    ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ !
    Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ Ο ΨΕΥΔΗΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ !

    Ξεχάστε, αγαπητοί ‘’χριστιανοί – υπερασπιστές’’ το άθλημα της ΑΓΑΠΗΣ ! Τώρα, έχετε την ανάγκη της κατασκευής ψεύτικων ειδώλων, ικανών μόνο για να καταργήσουν παντελώς το σωτήριο έργο του σαρκωθέντος Χριστού ! Και για να μην ξεχάσουμε το σπουδαιότερο• ικανών για να προστατεύσουν το νάρκισσο εαυτούλη μας, που αδυνατεί να αγαπήσει τον πλησίον, επειδή αυτός στέκεται εμπόδιο στον αυτοδοξασμό μας ! Βλέπετε, αυτήν η ριμάδα η ψυχανάλυση μας αφήνει γυμνούς και έκθετους, γι΄ αυτό και οι ‘’Σωτήρες’’ της πίστης μας την πολεμούν με σφοδρότητα. Τους ξεγυμνώνει τους φουκαράδες και με αυτοματικούς μηχανισμούς τη δαιμονοποιούν. Πρέπει οπωσδήποτε να κρύψουν την προσωπική τους τραγωδία και ανεπάρκεια, ταμπουρωμένοι στα ‘’ιδεολογικά τους καταφύγια’’(αχ, βρε Γιανναρά τι ωραία που τα έγραψες ! Αμάν κι εγώ ο αθεόφοβος…!!! δεν προσέχω τι γράφω !!! Θα αφήσει ο κ. Τελεβάντος τον κ. Νούση και θα περιλάβει την αφεντιά μου !!! )

    Ευτυχώς, όμως, για τους καλοπροαίρετους πιστούς και δυστυχώς για τους ‘’άτακτους’’ και ‘’ακατάστατους’’ πνευματικά ‘’σωτήρες’’, υπάρχουν στην ορθόδοξη παράδοσή μας οι σηματωροί, που είναι οι άγιοί μας. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της υπαρκτικής τους φανέρωσης είναι η αρετή της ταπείνωσης και της διάκρισης, κάτι που στις μέρες μας θα διαπιστώσουμε ότι απουσιάζει ΠΑΝΤΕΛΩΣ από την υπερασπιστική μεθοδολογία των ‘’ΥΠΕΡΟΡΘΟΔΟΞΩΝ’’ !!!
    Ας είμαστε, λοιπόν, πολύ προσεκτικοί, γιατί οι ‘’καιροί ου μενετοί’’ !

    Από το Διογένη /Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε "Διογένη/Ε.Μ. συνέχισε να μας ξαφνιάζεις. Προσμένουμε νέες τοποθετήσεις εκκλησιολογικής ισορροπίας. Να είσαι καλά!Αλλά ο Λουδοβίκος άπαιχτος έτσι;
    Ε.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή